Bazen ölür insan bütün hislerini kelimelere döker, içinden bir çırpıda çıkmıştır canı yanıyodur, ya da mutluluktan kayıyordur dudaklarından ardı adına... O kadar yüreğinden çıkıyordur ki karşısındakinin zihnine mıh gibi saplandığını düşünür. Kendini ifade edebilmektir derdi anlatabilmek hissettiklerini yaşatabilmek yalansız dolansız yüreği konuşur, beyni işlevsizdir aslında beyin sus der ona sussss konuştukça acıyacaksın daha çok daha sert kırılıcaksın bir sonra ki kez, kimse seni hissetmek zorunda ve kudretinde değil... ama sen öle hissedersin ki karşı tarafın hislerini canı yandığında canın yanar, güldüğünde hissedersin uzakta da olsa ... Neden anlamayacakmış bu sefer hissediyor diye devam eder saatlerce sabahlara kadar anlatır yorulmadan hep yeni bir ümitle... Sonra bi gün o kadar yanar ki canı bi an durur yine haykırmak ister bağıra cağıra bu sefer canım acıyorrrr diye bağrmak soluk almadannn ama sesi çıkmaz içindedir artık o çığlıkkk... sadece kendi duymaya başlar her duyduğunda gözlerinde ki gülümseme düşmesin diye zorlar kendini ama kolu bacağı sesi düşer her biri bir tarafa....